Posljednji avion Montenegro erlajnsa prodat je na dobošu stečajne uprave za oko 50 hiljada eura, pribojavamo se da će sličnu sudbinu uskoro imati i Aerodromi Crne Gore, kazao je osnivač i dugogodišnji direktor Montenegro erlajnsa do 2013. godine Zoran Đurišić.
On je ranije predložio da ovaj avion kupi država ili nova avio kompanija i da se izloži na Aerodromu i sačuva za razgledanje i kao turistička atrakcija.
„Kako smo navikli od prethodnih Vlada, tako i ova aktuelna nastavlja kontinuitet utrnuća u odnosu na kreativnost i prosperitet. U svakoj razvijenoj državi vazdušni saobraćaj predstavlja jednu od tri ključne grane razvoja i predstavlja sistem koji iziskuje izizutno visok nivo znanja, odnosno kadrova koji mogu da odgovore visoko-tehnološkim zahtjevima. Kod nas je to, na žalost, posljednja rupa na svirali. Svi domaći i međunarodni analitičari, koji su se bavili Crnom Gorom sa aspekta njene prepoznatljivosti i napretka, okarakterisali su Montenegro Airlines kao simbol po kejem se Crna Gora najbolje može prepoznati kako po tehnološkim dostignućima po evropskim standardima, tako i po prepoznavanju same države u evropskim metropoloma. U više navrata sam govorio da je to bio najveći brend u istoriji Crne Gore, a mnogi drugi, pametni i stručni ljudi su to ponovili. Umjesto očuvanja jednog takvog simbola otvorenosti, povezanosti i očuvanja integriteta znanja, prije dva dana je za 50 hiljada eura prodat i posljednji Fokker 100 koji je pripadao Montenegro Airlines-u. Nije pomagao ni apel šire javnosti da sa sačuva avion koji je simbolizovao najbolji privredno-turističkog period Crne Gore, kojem je procvatu prilično doprinio upravo Fokker 100. Vlada nije našla za shodno da odvoji ni par minuta ovoj problematici, a od zauzetosti proizvodnjom novih ministarstava i ministara, odnosno uhljebljenja novih partijskih kadrova od četvrtka do četvrtka“, kazao je Đurišić.
On se pribojava da će sličnu sudbinu imati i aerodromi Crne Gore.
„Ili bolje reći to će preduzeće na volšeban način uz ovu ili onu odluku završiti u rukama koje izvjesno neće biti na stranu interesa Crne Gore, jer kako možemo da vidimo iz priloženoga, crnogorska struka se ne konsultuje uz apsolitno odsustvo javne rasprave. Svaki pojedinac koji je iole vazduhoplovno pismen, zna da upravljanje aerodromima predstavlja prostu jednačinu sa svega tri nepoznate, nasuprot avio kompaniji kod koje se nepoznate broje stotinama ili hiljadama jednačina. Prvu nepoznatu u ‘jednačini’ aerodroma rješava dominantno turistička privreda koja definiše očekivani broj putnika na godišnjem nivou. Rješenje druge nepoznate proizilazi iz prve, a to je definisanje kapaciteta terminalne zgrade koja može da opsluži definisani broj putnika. Treća, i možda najozbiljnija nepoznata, rješava se tako što se aerodrom u Podgorici, sa aspekta geografske pozicije i meteoroloških uslova strateški odredi kao glavna vazdušna luka i nosilac vazdušnog saobraćaja (iz ugla opsluge aviona i putnika), odnosno napravi se jasna razlika između aerodroma koji ima sve predispozicije da bude dominantan (Podgorica) i onoga čija su razna ograničenja isuviše kompleksna da bi uopšte mogao biti nosilac ozbiljnog razvoja (Tivat). Postavlja se pitanje koliko je uopšte isplativo ulaganje u tivatski aerodrom, a iz prostog razloga što ogromna ulaganja neće značajno pomjeriti limite definisane različitim ‘skučenostima’ toga aerodroma. Sa druge strane, ako uzmeme svjetske standarde, koji najčešće definišu optimalnu udaljenost između dva aerodrome na 250 – 300 km, dodatno se trebamo zapitati zašto paralelno ulažemo u ograničeni aerodrom koji na svega 60 km vazdušne linije od podgoričkoga. Da je u Crnoj Gori bilo pameti, pa da se milijarda uložena u auto put iz ničega u niđe, uložila u razvoj ozbiljne sobraćajnice između Podgorice i crnogorskog primorja, Podgorica bi danas bila primorski grad a podgorički aerodrom klasičan mediteranski. Na žalost, niti pameti niti kreativnosti, pa i moramo biti tu đe jesmo“, kazao je Đurišić.
Izvor: Vijesti
